Η ΕΘΕΛΟΘΥΣΙΑ του Αρκαδίου. Λέξη βαριά, μεγίστης σημασίας, η οποία δεν γίνεται δυστυχώς αντιληπτή και κατανοητή στις μέρες μας. Άραγε πόσοι από εμάς, πόσοι σύγχρονοι άνθρωποι...
Πιο πέρα από το Ρέθεμνος βρίσκεται το Αρκάδι, το φως που κάποτε έλαμψε στης νύχτας το σκοτάδι.
Μες απ’ τη στάχτη τ’ Αρκαδιού η δάφνη ξεφυτρώνει, και στ’ όνομα τση Λευτεριάς την Κρήτη στεφανώνει.
Η ΕΘΕΛΟΘΥΣΙΑ του Αρκαδίου. Λέξη βαριά, μεγίστης σημασίας, η οποία δεν γίνεται δυστυχώς αντιληπτή και κατανοητή στις μέρες μας. Άραγε πόσοι από εμάς, πόσοι σύγχρονοι άνθρωποι, θα είχαν τη δύναμη ψυχής να θυσιαστούν, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι πρόγονοί μας για ορισμένα Ιδεώδη, όπως αυτό της Ελευθερίας; Πόσοι θα αφήναμε τις ανέσεις μας προκειμένου να αγωνιστούμε για αξίες που τείνουν σήμερα να χαθούν; Θα θυσιαζόμασταν άραγε οικιοθελώς για την υπεράσπιση του τόπου μας, της Ιστορίας μας, της ταυτότητας μας, μα πάνω απ’ όλα για τα παιδιά μας, για τις επερχόμενες γενιές; Φαντάζει δύσκολο, ακατόρθωτο, ίσως και υπεράνθρωπο, μα στην πραγματικότητα δεν είναι αδύνατο.
Αναλογίζοντας το παρελθόν και όχι πολλά χρόνια πίσω, το 1866, κοινοί θνητοί, άνθρωποι απλοί και καθημερινοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, σε μια μικρή επαρχία του Ρεθύμνου, συνασπίστηκαν, ενώθηκαν, έχοντας ένα και μόνο σκοπό, την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού και την διεκδίκηση της Ελευθερίας τους.
Φόβος, αγωνία, προσμονή, ανυπομονησία, θάρρος, πίστη, ελπίδα ήταν μερικά από τα συναισθήματα, αρνητικά και θετικά, που κατέκλυζαν τους ανθρώπους αυτούς όταν συγκεντρώθηκαν στην Ιερά Μονή του Αρκαδίου ώστε να πολεμήσουν τον Κατακτητή και να κερδίσουν ξανά την Ελευθερία που τους στέρησαν με τη βία. Όμως, ο σκοπός ήταν ιερός. Ήταν πάνω από κάθε φόβο, πάνω και από τον ίδιο το θάνατο.
946 ψυχές εκ των οποίων 325 άνδρες και οι υπόλοιποι γυναικόπαιδα, αψηφώντας τον κίνδυνο, αντιστάθηκαν και πολέμησαν μέχρι τέλους.
8 Νοεμβρίου 1866 ξεκινά η επανάσταση.
1.500 Κρήτες εναντίον 15.000 Τούρκων και 30 κανονιών.
Άνιση μάχη εξ’ αρχής. Μα, τη δύναμη ψυχής και το σθένος των λιγοστών Κρητικών δεν τα είχαν ολόκληρος ο τακτικός στρατός του αντιπάλου. Η έκβαση της μάχης κάθε άλλο από αίσια θα χαρακτηριζόταν. Αφού ξεκλήρισαν τους Κρητικούς πολεμιστές, εισήλθαν στον ιερό χώρο του Μοναστηρίου, όπου και με βάρβαρο τρόπο έκοψαν το νήμα της ζωής των ανθρώπων που ήταν μέσα σε αυτό.
Το μοναστήρι, που κάποτε έσφυζε από ζωή, γέμισε στάχτες, ερείπια και άψυχα σώματα ηρώων, ηρώων που διψούσαν για Ελευθερία.
Το Βιωματικό, Μουσικοχορευτικό και Παιδαγωγικό Εργαστήρι Ρεθύμνης «Πυρρίχια Δρώμενα» νιώθοντας την ανάγκη να τιμήσει τις ψυχές των γενναίων αυτών ανθρώπων, παρευρέθηκε στην Ιερά Μονή του Αρκαδίου στις 08 Νοεμβρίου 2019, και παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν την ημέρα εκείνη στην πόλη μας, οι Πυρριχιστές ως πιστοί Θεματοφύλακες της Παράδοσης και Ιστορίας του ιερού, ιστορικού και μαρτυρικού αυτού τόπου, απέδωσαν φόρο τιμής στους ήρωες του 1866, συμμετέχοντας τόσο στη δοξολογία που τελέστηκε, όσο και στην επιμνημόσυνη δέηση στο Μαυσωλείο της Ιεράς Μονής.
Είναι το λιγότερο που θα μπορούμε να κάνουμε για όλους εκείνους, που χάρη στο δικό τους αίμα, στη δύναμη ψυχής την οποία διέθεταν, ζούμε εμείς σήμερα ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ας αποτελέσουν οι Ήρωες αυτοί πρότυπο για όλες τις γενιές και κυρίως για τα παιδιά μας, διδάσκοντας μας το σθένος, τη δύναμη, το θάρρος, την αγάπη για την πατρίδα, τον συνάνθρωπο, τη θρησκεία. Ας πορευτούμε στη ζωή μας έχοντας τους προγόνους μας πάντοτε στη μνήμη μας, μιμούμενοι τις δικές τους πράξεις, τις ηρωικές, που ως απώτερο σκοπό δεν είχαν το κέρδος και την προσωπική αναγνώριση αλλά το κοινό καλό, την Απελευθέρωση ενός ολόκληρου λαού.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!
Χαίρεστε άντρες, χαίρεστε, χαίρεστε πολεμάρχοι, Μα τούτη η μέρα θα γραφεί και πάντα δόξα θα χει.
Γιατί κι αν αποθάνομε από τα κόκαλά μας, θε ν΄αναδώσει η λευτεριά κι από τα αίματά μας.
Θα ποτιστεί και θα τραφεί, σα λεμονιά θ’ ανθίσει, ετσα ‘ναι το πεθύμιο μας κι ας βρέξει, κι ας χιονίσει.
