Πόσοι από εμάς, θυμόμαστε τη γιαγιά μας αλλά και τη μαμά μας να κάθονται στο τζάκι ή διπλά στη μαντεμένια σόμπα και να ράβουν τα παντελόνια μας που σκίζαμε την ώρα του παιχνιδιού, τα πουκάμισα του παππού...
Πόσοι από εμάς, θυμόμαστε τη γιαγιά μας αλλά και τη μαμά μας να κάθονται στο τζάκι ή διπλά στη μαντεμένια σόμπα και να ράβουν τα παντελόνια μας που σκίζαμε την ώρα του παιχνιδιού, τα πουκάμισα του παππού ή του πατέρα μας, που τους είχε φύγει ένα κουμπί; Να πλέκουν, να κεντούν και να δημιουργούν μικρά έργα τέχνης γεμάτα αγάπη;
Μνήμες μιας άλλης εποχής ξυπνούν. Μνήμες βαθιά φυλαγμένες στο σεντούκι του καθενός. Μια εποχή γεμάτη μυρωδιές, αρώματα, χρώματα και γεύσεις, όπου απλά υλικά, υλικά παρμένα από τη φύση, ξυπνούσαν τις αισθήσεις του ανθρώπου. Χόρτα, όσπρια, λαχανικά, μυρωδικά συνδυασμένα μεταξύ τους έδιναν το τέλειο αποτέλεσμα, ικανό να το θυμάσαι μια ολόκληρη ζωή.
Σήμερα, η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει αλλάξει την έννοια του νοικοκυριού. Η σύγχρονη γυναίκα δέχεται τη βοήθεια και του ανδρικού φύλου έτσι ώστε να κρατηθεί το σπιτικό τους. Μα, πλέον δε βλέπουμε τη μητέρα μας να ράβει με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά να πηγαίνει στη μοδίστρα καθετί που χρειάζεται επιδιόρθωση. Στον ελεύθερο μας χρόνο δεν πλέκουμε, κάνουμε όμως δραστηριότητες ή παρακολουθούμε τα social media. Δεν γευόμαστε σήμερα, αγνά τρόφιμα, όπως αυγά από το χωριό, παρόλα αυτά προμηθευόμαστε από μεγάλες αλυσίδες super markets.
Συνήθειες τόσο ίδιες μεταξύ τους αλλά με διαφορετικό τρόπο εκτέλεσης.
Τα "Πυρρίχια Δρώμενα" ως Βιωματικό Εργαστήρι, θέλει να γεννήσει στα παιδιά μνήμες μιας άλλης εποχής, μιας εποχής όχι τόσο μακριά από εμάς αλλά τόσο ξένη για τα ίδια. Για το λόγο αυτό, εισάγουμε στα δημιουργικά μας Σάββατα, το μάθημα των οικοκυρικών, που απευθύνεται τόσο στο κορίτσι όσο και στο αγόρι της σύγχρονης εποχής που ζούμε.
Το Σάββατο 07 Δεκεμβρίου, ράψαμε κουμπιά, μπαλώσαμε, μάθαμε να σιδερώνουμε και να διπλώνουμε τα ρούχα μας, μαγειρέψαμε πατάτες με χόρτα γιαχνερά, μια νηστίσιμη, κρητική παραδοσιακή συνταγή και τραγουδήσαμε. Δουλειές τόσο εύκολες που τείνουν όμως να χαθούν.
Η χαρά των παιδιών καθώς περνούσαν την κλωστή μέσα από τη βελόνα ήταν απερίγραπτη. Και με τι ζήλο καθάριζαν κρεμμύδια, ντομάτες, πατάτες και χόρτα για το φαγητό μας.
Πράγματα απλά μα τόσο δημιουργικά.
Μνήμες ξεχασμένες στο σεντούκι που ζητούν να βγουν...